Een treurig kado
Van mijn schoonmoeder kreeg ik twee dozen wol, met daarin onder andere een sok waar oma nog aan begonnen was. Op zich een mooi kado, haar laatste sok, maar ik werd er ook treurig van.
Treurig
Wol komt altijd goed van pas. In de twee dozen zaten genoeg bollen om nu eens eindelijk een kaper te gaan maken (muts met aangrenzende sjaal, ver terug uit de vorige eeuw). Naast nog wat dikke merino en van die bontbollen voor aan ouderwetse kindermutsen zat er ook sokkenwol in. Plus de allerlaatste sok waaraan oma ooit begon…
Oma kon geweldig sokken breien, zoals je hierboven ziet. Ze liet mij een doos vol prachtige paren na, die ik al vele jaren draag. Inmiddels ben ik (vanwege de slijtage van deze paren) begonnen om zelf sokken te breien. Als je dat ook wilt leren, kijk dan eens hier bij mijn uitgebreide (haha, leuke woordspeling) sokkentutorial.
Maar deze sok toont het verval, het ouder worden, het verliezen van je kracht. Dat is altijd pijnlijk. Oma, die een sok maakt die het niet haalt bij haar vroegere kwaliteit. Een sok met een zeer eenvoudig patroon, met bovendien een rare rij aan de binnenkant (geen 2 recht, 2 averecht, maar opeens 4 recht…) en ook nog eens een telfout bij de voet (34 bovenkant en 32 onderkant).
Deze sok toont het verval, het ouder worden, het verliezen van je kracht. Dat is pijnlijk.
Ik heb de sok op de pennen gezet en ‘m afgemaakt. Ik ga beginnen aan nummer twee. Maar die maak ik toch 32 aan de bovenkant en 32 aan de onderkant.
Dag oma, we missen je….
