Ook een DNA test voor de DIY Diva?

Overal om mij heen is het momenteel een hot item: in de krant en op tv zag ik deze week twee dochters van een anonieme donor, die met inventief speurwerk toch achter zijn identiteit kwamen. Op mijn werk sprak ik een heel blije cliënte uit Duitsland, die na een DNA test zeker wist dat ze de Nederlandse familie van haar vader (na 67 jaar onwetendheid…) had ontmoet. En zelf denk ik er ook weleens over…

Nog twee zussen?

Ik heb namelijk het sterke vermoeden dat ik (naast één geweldige zus!!! love you) nog twee zussen heb! Want toen ik het boek Club geluk en de fantastische truien las, voelde het als een “Aha-moment”. “Dit zijn mijn verwanten”, dacht ik! Want je moet haast wel familie zijn, als je net als ik een Alpen outfit maakt (ik een genaaide versie, zij een waanzinnige bergtrui).

Club Geluk

Marieke Voorsluijs en Barbara Löhnen vormen samen het duo “Club Geluk” en zijn bekend om hun humoristische brei- en haakwerk. Want wie bedenkt er nu een gebreid kerstdiner? Hun boek met fantastische truien staat vol met hilarisch breiwerk, dat je wel moet durven dragen. Het is een ode aan de jaren tachtig, mijn jeugdjaren, waarin zelfgebreide truien helemaal het einde waren. Er was ook nog geen Primark, dus ja, je moest wat… Club Geluk gaat nog een stapje verder dan de eighties. Ik noemde dus al de bergtrui (die je op de voorkant ziet), maar ook de kersttrui met kalkoen en de “bloottrui” (compleet met tepels en okselhaar) zijn heel apart.

Basistrui

Wil je minder opvallen, dan kan dat natuurlijk ook. Want voorin Club geluk en de fantastische truien staat een heldere uitleg over hoe je een basistrui breit, in allerlei maten. Dus je kunt ook voor een man of kinderen aan de slag! Zelf ben ik bezig voor mijzelf met omzetten van de maten van rondbreien naar breimachine. Ik brei gewoon te langzaam om het leuk te houden. Sokken gaat nog wel, maar een trui kost mij jaaaaaaaaaaren. Echt. De breimachine is dan een fijne oplossing. Dat gaat als een trein.

Ik weet alleen nog niet wat voor trui ik ga maken, ik kan niet kiezen…

DNA test

Natuurlijk was het begin van deze blogpost een beetje gekkigheid en clickbait waardoor je verder wilde lezen, maar toch zit er een kern van waarheid in.

Want in de stamboomwereld (mijn werk en mijn hobby) wordt het steeds gebruikelijker om het archiefonderzoek aan te vullen met DNA onderzoek. Zo kun je families “aan elkaar knopen”, wanneer de geschreven bronnen ontbreken. Ik vind de mogelijkheden van DNA onderzoek fascinerend en verslind elk artikel erover. Dus ik twijfel al een tijdje of ik ook zo’n test ga doen…

Twijfel

Er zijn twee redenen om nog even te wachten. Ten eerste zijn die testen vooral leuk voor Amerikanen, want hun etnische afkomst is divers. Een voorbeeld: je bent 30% Iers, 10% Nederlands, 50% Duits en 10% Afrikaans. Maar bij mij als Hollandse kom je dus waarschijnlijk op 98% Nederlands uit (plus wat Duitse en Vlaamse procenten). Als het al zo ver gespecificeerd kan worden. Grote kans dat ik wordt ingedeeld in de categorie 100% West-Europees. Tsja… Dat weet ik zonder DNA test van 200 Euro ook wel. Voor dat bedrag ga ik dan liever high tea-en met mijn bekende familieleden.

Maar de belangrijkste reden blijft toch mijn privacy. De kracht van zo’n test ligt in het vergelijken met andermans DNA. Wat doet zo’n commercieel bureau met mijn gegevens? Maar ook de mogelijkheden die in de toekomst erbij komen baren mij zorgen. De anonieme spermadonors van destijds konden ook nooit voorzien dat zo’n dertig jaar later er een (flink…?) aantal kinderen bij hun op de stoep zouden staan. Plus: wat als er over tien jaar met dit sample een aantal akelige ziekten kan worden opgespoord? Krijg ik dat dan te horen? Nee, dank u! Als je weet van erfelijke zwakheden dan ben je verplicht dit te melden bij de verzekering, waarna je een leven lang de hoofdprijs betaald. Over het zwaard van Damocles dat qua ziekte boven je hoofd hangt, zwijg ik dan nog.

Nee, ik kijk het nog wel een tijdje aan. Ik ga lekker bedenken welke trui het gaat worden uit het boek van “mijn zussen”…