Van mijn schoonmoeder kreeg ik twee dozen wol, met daarin onder andere een sok waar oma nog aan begonnen was. Op zich een mooi kado, haar laatste sok, maar ik werd er ook treurig van. Treurig Wol komt altijd goed van pas. In de twee dozen zaten genoeg bollen om nu eens eindelijk een kaper te gaan maken (muts met aangrenzende sjaal, ver terug uit de vorige eeuw). Naast nog wat dikke merino en van die bontbollen voor aan ouderwetse kindermutsen zat er ook sokkenwol in. Plus de allerlaatste sok waaraan oma ooit begon… Oma kon geweldig sokken breien, zoals je hierboven ziet. Ze liet mij een doos vol prachtige…

Mijn sokkenlade heeft versterking gekregen! Op de breimachine maakte ik een zwartwit gestreept paar, met witte zolen. Ik ben er blij mee.

Mijn sokken zijn als het leven… De mooie kant steekt boven mijn schoen uit. Dat er enkele steken zijn gevallen en opgehaald, zit mooi verstopt daaronder. Alleen als ik mij thuisvoel bij jou, dan gaan mijn schoenen uit en zie je mijn echte ik…