Opeens

Afgelopen weekend was ik al een beetje in de relaxte zomerstemming. Ik mijmerde een beetje over het blogonderwerp van maandag. Wat zou ik doen? De sokken van oma die af zijn? Mijn blouse in de categorie twijfelachtig? De houtstempel voor textiel?

Het leven besliste anders: zondagavond maakte ik een rouwkaart voor de schuin-tegenover-buurman. Vandaag zou zijn dochter trouwen. Ik ben nu vrij, omdat ik samen met mijn dochter in het stadhuis zou gaan kijken hoe een trotse vader met haar naar voren liep…

Rouwkaart

In dit blog laat ik de rouwkaart zien, die ik zondagavond in de bus deed. Wij wonen in een hofjes-achtige straat, tegenover elkaar met alleen een ruime stoep ertussen. Wij kwamen met z’n allen tegelijk hier wonen, nadat de nieuwbouwwijk werd opgeleverd. Dus ik ken iedereen in de straat, wat tegenwoordig in een stad zeldzaam is. Met de meeste buren kan ik goed overweg, maar we lopen de deur niet bij elkaar plat.

Buurvrouw is mijn kapster, dus de afgelopen jaren hoorde ik vanaf de zijlijn het verhaal. De onverwachte ontdekking van die rotziekte bij haar man, de hoop, de pijn, de angst, de operaties, het sterk zijn voor de kinderen.

Ik heb lang zitten aarzelen over de tekst in de kaart. Ik heb momenteel eigenlijk geen tekst. De foto, zelf gemaakt bij de Borg Verhildersum in Groningen, zegt alles. Een autootje dat in de verte wegrijdt, naar het licht aan het einde van de bomentunnel. De foto is digitaal omgezet naar een tekening in inkt.

Uiteindelijk heb ik gekozen voor een tekst uit Hooglied 8. Ik ben terughoudend met bijbelteksten, maar dacht dat zij dit toch kon waarderen. Omdat ik herken hoe het is als je al zo lang gelukkig samen bent.

Liefde is sterker dan de dood.