Frida is alive

Afgelopen vrijdag bezocht ik voor het eerst (sinds 1,5 jaar lockdown en coronatijd) weer een museum! Het was heerlijk om door het Cobra museum in Amstelveen te lopen voor de tentoonstelling van Frida Kahlo & Diego Rivera. Ik had er speciaal mijn nieuwe Mondriaan tuniek voor aangetrokken 😉 Je ziet Frida steeds meer in het modebeeld terugkeren, als afbeelding op een t-shirt of als sierraad. Voor mij is zij ook een stijlicoon.

Wie is Frida Kahlo?

Sinds ik de tentoonstelling zag in Den Haag in 1993 ben ik een fan van het werk van de Mexicaanse kunstenares Frida Kahlo. Haar persoonlijkheid is onbegrijpelijk: welke (donkerharige) vrouw benadrukt haar “snor” nou? Tsja, Frida dus wel. Die schildert ‘m vrolijk in haar zelfportretten, net als haar doorlopende wenkbrauwen. Dat zijn nou niet items die je vrouwelijkheid accentueren, maar Frida komt ermee weg. Ze droeg graag traditionele Mexicaanse kleding. Die kleurrijkheid ervan trekt mij ook altijd erg aan. Een paar jaar terug haakte ik mijn eigen Frida tas, in mochila haakstijl.

Op de tentoonstelling in Amstelveen zagen we weer andere schilderijen, uit de collectie van Jacques en Natasha Gelman.

Dit is een zelfportret in (vrij bescheiden) Mexicaanse dracht.

Niet een jurk van Frida zelf, maar een collectie verzamelde Mexicaanse klederdracht om een beeld te schetsen. Heel inspirerend, dat kralenwerk! Ik heb zelf ook nog wel wat kraaltjes liggen…

Van kunst naar commercie: een Converse gymp met Fridaʻs hoofd erop.

Frida deed al aan mixed media, toen het nog gewoon collage heette…

Wat een kleurrijke klederdracht! Ik word hier heel vrolijk van. Je zou eigenlijk de details met het borduursel moeten zien.

Mondriaan tuniek

Ik had bedacht dat een museum een leuke achtergrond zou zijn voor fotoʻs van mijn nieuwe tuniek van Mondriaan stof.

Het is een patroon uit de KnipMode van al weer een tijdje geleden, van augustus 2016. Het patroon had ik destijds al overgenomen om te gebruiken voor de Knipster wedstrijd, maar daar is het niet van gekomen. Het leek mij echt een topper…

De stof is dat zeker, de kleuren zijn echt helemaal mijn stijl. Maar de tuniek zelf is eenmalig. Ik denk niet dat ik die nog vaker ga maken. De mouwen zijn namelijk raglan, en dat geeft niet alle bewegingsvrijheid die ik wil. Daarbij zit ik een beetje te tobben met het elastiek onderin. Had ik het weg moeten laten, zoals op de foto links hierboven, waarbij het onderstuk in mijn boyfriend jeans is gestopt? Of toch over mijn broek, maar dan oogt het vrij fors.

In beide gevallen kruipt ʻie steeds omhoog, wat niet prettig draagt. Tegelijkertijd durf ik ook niet het elastiek eruit te halen, want dan ben ik gedwongen ʻm in een broek te stoppen. Dat kan weer niet met elke broek. Het onderstuk eraf halen is ook geen optie, want dan is de tuniek te kort.

Misschien moet ik het gewoon bij t-shirts houden in mijn garderobe, en zijn tunieken (te kort/te lang) niet bij mij passend. Letterlijk…

Ach… wat een first-world-problems toch 😉 Ik wens jullie allemaal een goede week!