Bruine satijnen top

O wat leuk, wanneer komt de derde? (Ehhh, niet dus.) Deze opmerking van een collega maakte dat ik de jurk van geweldig bruin satijn acuut terug de stoffenla induwde. Dit jaar kwam ʻie er weer uit en toverde ik de jurk om in een heerlijke top. Ik kan niet wachten op lekker weer om hem te gaan dragen!

Seventies stof

Ik ben een kindje van de seventies, opgegroeid met knaloranje bankstellen en bruine swirl dessins. Daarom sprak deze lap mij destijds zo aan. Ook het gladde satijn is altijd favoriet bij mij. Ik kocht de lap op een Stoffenmarkt.

Ik knipte de gerimpelde rok er vanaf, maakte de mouwen weer open, streek alles en legde een leuk patroon voor een tuniek uit BurdaStyle 8/2020 erop.

Binnen no-time had ik een fijne top erbij. (En ja, even strijken had ook gekund…) Het fijne vind ik, dat ik dit patroon kan gebruiken voor niet-rekbare stoffen. Dus voor de zomer ga ik er zeker nog eentje maken van een lekker katoentje. Misschien dat ik de bustenaad dan nog ietsje lager zet voor het mooie.

Sabattical voorbij

In deze laatste week van mijn sabattical februari wilde ik nog graag een keertje naar Delft. Dat had verschillende redenen. Vorige keer dat we de stad bezochten, bekeken we ook de Nieuwe Kerk. Kaartjes voor die kerk zijn ook geldig in de Oude Kerk, maar die was toen niet toegankelijk vanwege een bruiloft. Volgens de mevrouw van de balie konden we de tickets gewoon bewaren voor een volgende keer. Dus daar wilden we heen.

Maar ik had nog een reden. Op de eerste dag zonder mondkapjes en corona app wilde ik lekker weer eens naar het museum. Dat werd museum Paul Tetar van Elven, waar een tentoonstelling van het werk van Thérèse Schwartze was. Het is een grachtenpand museum, met oude inrichting (die naaitafel van Japanse lak!).

Ik kende haar prachtige pastels al wel, maar dit was mijn hoofdreden om te gaan: het bruidje uit Oud-Beijerland uit 1895. Natuurlijk geschilderd in de prachtige klederdracht van de Hoeksche Waard, waar ik ben opgegroeid. Het leuke is ook dat velen die zich de dracht nog herinneren, zeggen dat mensen zich uitsluitend in het zwart kleden. Nee, niet dus. Dat was de rouwdracht.

Rechts naast het bruidje zie je trouwens een portret van een Markens meisje, Aaltje Kaars, van omstreeks 1890.

Het olieverf schilderij was prachtig om te zien, maar stelde teleur wat achtergronden betreft. Ik had gehoopt op een bijschrift, met liefst ook een naam van de Oud Beijerlandse die poseerde. Wat bleek? Thérèse Schwartze had een goed ontwikkeld commercieel gevoel. Zij maakte dus veel werk voor de vrije markt, de kunsthandel. In de negentiende eeuw waren modellen in klederdracht erg populair… De kans bestaat zelfs dat Schwartze geïnspireerd werd door een tekening uit een boek. Jammer hoor. Na deze tentoonstelling is het werk weer te zien in het Zeeuws Museum te Middelburg.

Vandaag is mijn laatste vrije dag, en dan is februari weer voorbij. Dinsdag is het gelijk aanpoten, met twee projecten die ik tegelijkertijd ga draaien. Mijn verlof is heerlijk geweest. Ik kan weer lekker relativeren. Ik heb veel gedaan, veel geluierd, veel gewandeld, veel creatief geweest en veel nagedacht. Altijd handig om eens stil te staan en om je heen te kijken en te bedenken wat je nu verder wel en niet wilt.

Fijne week allemaal!