Emigranten en een historische trui

Ook jij kunt nu op zoek gaan naar je (oud)oom en tante die naar Canada of Amerika vertrokken, “mijn” project is klaar! Zelf zocht de DIY Diva deze dagen (enigzins wanhopig) naar een textiele wereldreiziger: de historische trui die mijn Canadese familie mij zond, maar die in het zicht van de haven verkeerd bezorgd werd…! Een week met een duidelijk thema dus, emigranten en wereldreizigers, lees maar mee.

Emigranten via de Holland Amerika Lijn

Toen vorig jaar een collega vertrok, nam ik zijn werk als projectmanager van de digitalisering van passagierslijsten over. Zowel van vaders- als van moederszijde stam ik uit een Rotterdamse havenarbeiders familie, dus het was zo leuk om te doen. Deze week was het project klaar. Misschien heb je erover gelezen in de krant? Via de website van het Stadsarchief Rotterdam, maar ook via www.wiewaswie.nl kun je nu zelf zoeken naar je eigen familie. Ik ben ontzettend trots.

Van mijn eigen familie trok de zus van opa van vaderszijde naar Canada, net als de broer van mijn oma van moederszijde. En over die laatste familie wil ik het hebben.

Ome Philip emigreerde naar Canada

Ik heb ze een paar keer mogen ontmoeten in mijn leven: ome Philip, getrouwd met de Londens-Vlaamse tante Eunice, die emigreerden van Rotterdam naar Ontario in Canada. Soms kwamen ze naar Nederland, mijn ouders zijn een keer met oma naar Canada geweest. Via Facebook heb ik af en toe contact met de volgende generatie, de neef en nichten van mijn moeder dus, die ik ken uit de verhalen, maar nog nooit ontmoet heb.

Afgelopen kerstmis kreeg ik een mailtje van nicht Anne uit Canada. Zij wilde graag mijn postadres weten, om mij een trui te schenken die haar oma (mijn overgrootmoeder!) ooit breide. Ik was in de wolken.

Die overgrootmoeder heb ik nooit gekend, maar in de verhalen was ze fantastisch. Zij reisde enkele keren naar Canada per vliegtuig, op hoge leeftijd, terwijl ze geen woord Engels sprak. Ze was nergens bang voor. Mijn moeder vertelt nog altijd vol liefde over haar oma, die prachtig kon breien. Oma haalde soms een nachtje door om een trui te maken, die mijn moeder graag wilde hebben. Oma had dus ook een aantal voor de Canadezen gebreid en nu was het tijd om de jongere generatie er blij mee te maken.

Ik had al een klein breisel van mijn overgrootoma: het kleinste popje draagt een wit jurkje met rose rand van het allerzachtste mohair. Ik schreef er al eens over, toen ik blogde over de creaties van mijn familie.

Maar nu een echte vintage sixties trui van overgrootoma dragen, dat leek mij geweldig.

In de post ging het mis

Op dinsdag kreeg ik een mailtje van Anne: volgens haar Track and trace was het pakket met de trui in Nederland. Ik probeerde de link van de Canadese posterijen, maar die werkte niet. Ik werd niet nerveus, zo gaat het hier ook als je “te vroeg” Track and trace wilt bekijken, dan is het pakje nog niet verwerkt. Het pakje zou wel komen.

Afgelopen zaterdag werd ik eigenlijk een beetje ongerust. Dit ging lang duren! Ik probeerde de link, die werkte, en de schrik sloeg mij om het hart. Het pakket was ook al dinsdag afgeleverd, op hetzelfde straatnaam als de mijne, hetzelfde huisnummer, maar in de verkeerde plaats: Rotterdam!

Ik kreeg allerlei visioenen, pakje weggegooid door die bewoners, of zelf de trui aangedaan, of …? Ik vreesde dat dit historische stuk textiel, dat ik zo graag wilde hebben, voorgoed verloren zou zijn. Want het was immers al een paar dagen later, en niemand had geprobeerd mij te bereiken, terwijl ik met mijn voor- en achternaam aardig goed te vinden ben online. Dochterlief wees mij op de Facebook Messenger optie, maar daar ook niets. Er was op dat adres geen telefoonnummer te vinden. In de Track and trace kon ik niet achterhalen wie (DHL, PostNL of …) had bezorgd in Nederland.

Op hoop van zegen stapten we gisteren in de auto. Ik moet bekennen dat ik de nodige vooroordelen had. Rotterdam-Zuid kent vele nieuwe bewoners, waarvan bekend is dat een deel nauwelijks Nederlands spreekt. Hoe leg je dan uit over een pakje met een trui? Is het niet verdacht dat je zo veel moeite voor een postpakketje doet? Zou er eigenlijk wel iemand thuis zijn?

Ik zat fout. Bij het appartementencomplex, aan de intercom was mijnheer Y. eerst wat afwachtend, maar toen ik uitlegde dat ik voor een pakketje kwam dat verkeerd was bezorgd, uit Canada, mocht ik bovenkomen. Hij vertelde ons (manlief was mee) dat hij al die tijd nachtdienst had gehad. Het pakketje was blijkbaar door buren aangenomen, die niet hadden gezien dat aan de ene kant het foute adres (in Rotterdam) stond, en aan de andere kant mijn juiste naam en adres. Hij was van plan geweest morgen naar het postkantoor ermee te gaan. (Ik vraag mij af of de Nederlandse posterijen gratis hadden willen rechtzetten, wat de Canadese post fout had gedaan…)

Ik zat nog net niet juichend in de auto. Het pakket was zodanig dichtgetapet, dat ik het dicht liet tot ik thuis met een schaar in de weer kon. We grapten op de terugweg dat het nou maar niet een oetlelijke trui moest zijn, al die moeite daarvoor…

Als de trui niet zou passen, was dat niet erg. Net als bij de historische jaren tachtig matrozentrui die mijn oma maakte, “mocht” ik van mijzelf hedendaagse aanpassingen doen aan de jaren zestig trui van overgrootoma.

De Trui

Dit is ʻm! Geweldig: blauw is mijn kleur. Ik kan de trui makkelijk in mijn garderobe combineren. Ik ben gek op “wybertjes”. Helemaal goed dus. Ik pas de trui ook, al mag ik echt niet veel aankomen. De wol is goede kwaliteit, ontzettend warm. Wel ben ik een “kriebelmeisje”, dus ik moet er wat stevigs onder dragen bij mijn hals en polsen, zodat de wol mijn lijf niet raakt.

De wybertjes zijn erop gemaasd (geborduurd), dat kun je aan de binnenkant zien. Die vind ik ook zo netjes gemaakt. Je blijft niet in de draden hangen.

Nou, met dit wonder ga ik de laatste werkweek in, voor mijn Sabattical February. Ik had de afgelopen jaren zo veel verlofuren niet op kunnen maken, dat ik dat nu in een maand goedmaak. Elke dag een andere hobby doen, yes!

Trouwens, mijn straatnaam komt maar in drie gemeenten voor: Leiden, Rotterdam en Heerlen. Ik ben toch wel erg blij dat de Canadese post de trui niet heeft afgeleverd in Limburg! Hahahaha.