Iconen tentoonstelling

Als je schilderij ophangt bij een heuse tentoonstelling, dan ben je best trots. Ik laat zien wat ik allemaal heb geschilderd en vertel ook dat ik diep in mijn hart een heel andere kant uit wil!

Fladderen

Eigenlijk sta ik er een beetje verbaasd van. Ik fladder als een vlinder door crea land, cursusje hier, iets uitproberen daar. Alles maar kort en vrij vluchtig, omdat er zoveel leuks is. Maar twee jaar geleden schilderde ik mijn eerste ikoon, vorig jaar ging ik “op herhaling” en afgelopen maanden maakte ik er weer eentje. Iconen bleken dus een blijvertje! Komt er nog een nummer vier?

Icoon

Het begon allemaal met een introductiecursus van een uur. Ik schilderde een Maria met kind (of beter: het was een kleurplaat die ik vulde met zelfgemaakte verf) en meldde mij aan voor een vijfdaagse cursus icoon schilderen. (In later jaren werd dit uitgebreid naar 6 dagen).

Daarna volgde een cursus waarbij alles klopte. Een docente die zelf zulke prachtige voorbeeld iconen had gemaakt. Dan de locatie: een kerkje uit 1620. Als historica ben ik daar heel gevoelig voor. En ja, een kerk is relatief fris (maar met een vestje prima te doen) en donker (als het buiten druilerig is, maar je kunt best zo’n extra ledlampje meenemen), maar zorgt wel voor een bijpassende sfeer. Tenslotte was de groep leuk. Ik kende hooguit een man of twee van de vijftien, maar de rest bleek ook leuk en bestond uit mede-creatievelingen. Dus eveneens gek op schilderkunst, maar ook quilten of aparte sieraden.

Het voelde als een warm bad. Omdat je 5 hele vrijdagen samen bent, van negen tot vier uur(!) en samen luncht en koffie drinkt, is het voor mij belangrijk dat je een klik hebt met de rest. Anders is het creatieve gedeelte leuk, maar zit je in de pauze met je ziel onder de arm.

De eerste cursus koos ik voor een voorbeeld van de juf. Het werd de aartsengel Gabriel, die je hierboven links ziet. Iedere cursus wordt besloten met een tentoonstelling in de kerk, die druk bezocht wordt.

Tweede icoon

Mijn plan was een eigen ontwerp te maken. Dat is niet echt de bedoeling bij een icoon, je moet oude voorbeelden navolgen. Ik vond een mooie Christus Pantocrator, dat je kunt samenvatten als Jezus met een boek (Bijbel).

Mijn creativiteit is echter te eigenwijs daarvoor. Ik ben digitaal gaan knippen en plakken om een voorbeeld te hebben. Ik heb ervoor gekozen een Russisch klooster toe te voegen op de achtergrond. In mijn jeugd ben ik daar zelf geweest. Nee, het is niet het Kremlin, maar het klooster van de heilige Drie-eenheid en de heilige Sergej in het voormalige Zagorsk. Dit ligt in de omgeving van Moskou. Het is bekend om de blauwe daken met gouden sterren erop. Prachtig om te zien! In plaats van een Christus met de bijbel kies ik voor een Jezus met Ipad.

Uiteindelijk maakte ik twee iconen in één. Aan de voorkant een traditionele, dus met de bijbel. Aan de achterkant, die met (moderne) gesso was bewerkt, schilderde ik de moderne variant. Achteraf gezien was dat een flinke klus en had ik teveel hooi op mijn vork genomen. Ik herinner mij nog zondagen, waarbij ik als ik vroeg wakker was, al om 8.00 uur in pyama zat te schilderen op zolder. Dat was nodig om die twee op tijd voor de tentoonstelling af te krijgen.

Derde en laatste?

Ik maakte nu een kersticoon, met Jozef, Maria en Jezus in de stal, compleet met os, ezel, schaapjes en engelen. Best een intensief icoon om te maken, met veel kleine gezichten. Maar ik hou wel van een uitdaging. Uiteindelijk heb ik ook dagen thuis zitten schilderen, als huiswerk.

Misschien viel ik opnieuw in de valkuil van teveel te willen. Deze icoon is veel werk. Daarnaast heb ik een paar miniatuur plankjes uitgesneden en met gesso bewerkt om een icoon voor mijn poppenhuis te maken. Ik wil daarop mijn eerste icoon in miniatuur maken, dus de engel Gabriel. Ik kies uiteindelijk de beste van die vier uit. Met verf die ik heb voor mijn “echte” ikoon zette ik dan ook steeds wat streepjes op mijn miniatuurtje. Halverwege ben ik gestopt, maar die icoontjes maak ik later nog weleens af. Raar hè, dat ik altijd net een stapje meer wil zetten. Soms word ik weleens moe van mijn eigen plannen en eigenwijsheid…

Je komt jezelf tegen

Heel wonderlijk: maar bij schilderen kom je jezelf tegen… Ik wil altijd het moeilijkste, ik zoek mijn uitdagingen op. Waarom? Ook knalde ik tegen een muur omdat ik sneller ging dan ik de techniek onthouden had. Uiteindelijk heb ik alles wat ik al aan het eerste licht had geholpen weer terug geschilderd in de basiskleur.
Verder was er een mede-schilderes die duidelijk moeite had met de donkere kleuren, waarmee je begint. Daarnaast was er iemand die deze cursus al voor de derde keer volgde, maar toch iedere keer halverwege weer het idee had: ik kan dit niet. Het is zo grappig om te merken dat je niet alleen met je hobby bezig bent, maar ook dat je iets over jezelf leert.

Kersticoon

De cursus was weer een feestje en inmiddels is mijn icoon af. Nou ja, af…?

Ik twijfel. Op zich is de icoon af, alleen ontbreekt nog de versiering op Maria’s hoofd. Dat ga ik nog een keer doen. Ook de tweede engel van rechts zou een gezichtje met minder zwarte omlijning mogen krijgen, zodat deze beter bij de rest past. De os is nog niet helemaal top, net als de bergen… Maar tegelijkertijd zit hier mijn grootste valkuil. Als je te lang blijft doorgaan, loop je de kans om het niet beter, maar slechter te maken. Ik denk dat ik de icoon gewoon zo hou als ‘ie is. Weten wanneer je stopt is lastig als je een perfectionist bent.

Wat ik echt wil…

Allereerst wil ik zeker volgend jaar een vierde icoon maken. Het kerkje bestaat dan 400 jaar en er zijn plannen voor een schilderij met de heilige Pancratius (ooit de heilige van deze kerk).

De juf is dingen aan het afstoten, en het zou mij niet verbazen als zij na voorjaar 2020 stopt met deze cursussen. Een mooie afsluiter dus.

Maar wat ik echt wil, is “iets” gaan doen met illustraties. Het boek over Nederland van Charlotte Dematons kreeg ik ooit als bedankje na een lezing op een congres. Ik ben daar zo blij mee, het is zo fijn om haar tekeningen te bekijken. Vorige week las ik in de krant over de Polderpolonaise, ook zo’n gezellig Hollands boek. Merel Corduwener tekende het. Wat ik bovendien interessant vind, is dat zij veel werkt met de computer. Deze polonaise staat nu al op mijn lijstje voor mijn verjaardag! Daarnaast volgde ik een poosje terug ik via Facebook een gratis introductie over illustreren. Ik zou zo graag mooie illustraties maken voor mijn blog…

Tegelijkertijd roept de textiel mij altijd. Ik wil ook weer lekker achter de naaimachine.

Waarom neem ik niet de tijd en de rust om te gaan zitten tekenen, terwijl ik dat dolgraag wil? Daar ga ik eens over nadenken. Heb jij ook zo’n droom waar je nooit aan toe komt???